اولین روز کاری

خوب ، امروز اولین روز کاری ما ، رفتم سر کاره جدید .

محیط جدید ، آدمای جدید ، فضای جدید ، روابط جدید و البته درآمدهای جدید .

این شغل دقیقا همون چیزیه که نیاز داشتم ( البته با یه روز نمیشه فهمید ، ولی خوب ) . صبح تا ظهر باید سرکشی به 4 تا ساختمون ، بعد از ظهر هم باید برم دفتر که اگه نقشه یا دتایلی برا فرداش می خوام بگه همکارا حاضر کنن .

خیلی دلم می خواست با بحث نظارت و اجرا تو معماری آشنا بشم ، که خوب الان موقعیتش پیش اومده . توی همین یه روز فهمیدم  که اون خطوطی که ما روی کاغذ یا تو کامپیوتر می کشیم به عنوان " طراحی معماری " تا بیاد به " معماری " تبدیل بشه دهن چند نفرو سرویس می کنه !!

الان که رفتم سر کار دیگه کمتر می تونم خانومی رو ببینم یا باهاش برم بیرون یا توی کاراش بهش کمک کنم ولی خوب چه کنیم ، زندگی خرج داره . شغل قبلیم حداقل این حسنو داشت که زمانش دست خودم بود ، عشقم می کشید 3 روز نمی رفتم دفتر ولی اینجا دیگه از اون خبرا نیست . یه بدی دیگه این شغلم اینه که صبحا باید دیگه نهایتا 8 از خواب بیدار بشم ، اولش خیلی زور میگه !!

خوب ، بالاخره بعد از چند تا پست عمومی ، اینم یه پست شخصی . هر چی کاره فرهنگی - اجتماعی کردیم بسه !!

 

                                                                                                                                                                

                                                                                                                                                              

بدون شرح

 

  

ایران و ایرانیها !!

ایران شناسی سال‌ها پیش به مشهد سفر می‌کند. در خانه‌ی دوستی ایرانی مستقر می‌شود و داستان جستجوگری‌اش را در سفرنامه‌اش نوشته است.

 

صاحب‌خانه دختر هفت ساله‌ای داشته، زیبا و خوش‌سخن و پر شور. از دختر می‌پرسد: دختر ناز چند سالت هست؟ دختر می‌گوید: هفت سال. مادرش می‌گو ید. دقیقا هفت سال، چون در چنین روزی متولد شده است. می‌پرسد جشن تولد برایش نمی‌گیرید؟ می‌گویند نه ما چشن تولد نداریم.

 

 بعد از ظهر دوست ایرانی، جهانگرد را به مجلس سالگرد کسی می‌برد که هفت سال پیش مرده بود.

 

روز بعد جهانگرد می‌بیند در بازار، معماری دارد آجر کاری می‌کند از دقت معمار و زیبایی آجرکاری به شگفت می‌آید؛ ساعتی چشم از معمار بر نمی‌دارد. مردم راه خودشان را ادامه می‌داده‌اند. می‌بیند کسی به معمار و کار او توجهی نمی‌کند.

روزی دیگر می‌بیند می‌خواهند دیواری را خراب کنند، عده‌ی زیادی جمع شده بودند. وقتی دیوار خراب می‌شود می‌بیند جمعیت احساس شادی می‌کند.

 

 از این چهار حادثه یا تجربه استنتاج کرده است که ایرانیان به مرگ بیشتر از تولد و به ویرانی بیش از آبادی توجه می‌کنند.

به گمانم این استنتاج پاره‌ای از واقعیت را به همراه دارد. گرچه آن سفرنامه بیش از هفتاد سال پیش نوشته شده است. اما گویی هنوز هم در دید و داوری برخی انسان به دنیا می‌آید که بمیرد. تردیدی نیست مرگ پایان زندگی است اما زندگی، مرگ و ویرانی نیست.

 

منبع اصلی این مطلب :  www.maktoub.ir 

تنها هنر !!؟

ملت رو به کشتن می دن ، بعد براشون عزاداری میکنن .

 

هر کانالی که می زنی ، یه نفر داره برا C130 مرثیه سرایی می کنه . این یه کارو خداییش خوب بلدن ...

 

                                                                                                                                                                PAPAR