لطفا بچه هایی که پتیشن و نامه روی اینترنت برای امضا می گذارن، یه نامه خطاب به مجامع بین المللی بنویسن، در مورد لغو تحریم تجاری ایران در زمینه ناوگان هواپیمایی...
اگر نامه ای باشه که تعداد زیادی پشتش باشن و حمایت کنن شاید نتیجه داد. تا کی باید همینجور هی خبر سقوط هواپیما بشنویم؟ چقدر هر بار که سوار یه هواپیمای خطوط ایران می شیم یا یکی از عزیزامون می ره سفر باید تنمون بلرزه؟

تا همین جا هم کلی بدبختی کشیدیم از تحریم، بعد مردک فلان فلان شده میاد راست راست دنیا رو علیه ایران می شورونه و به سری عوضی ِ پاچه خوار دیگه هم پیدا می شن و می گن مردم ما آماده ی تحمل تحریم ها هستن، دولت ما خودش رو آماده کرده، ما رو نترسونین...

این اولین بار نیست که یه هواپیما اینجوری سقوط می کنه و اگر این شرایط تحریم ادامه پیدا کنه آخرین بار نیز نخواهد بود...
هر بار یه چیزی دلیل می شه، یه بار فرودگاه غیر استاندارد، یه بار خلبان کم تجربه، یه بار نقص فنی، یه بار بدی آب و هوا، یه بار اشتباه برج مراقبت... اما واقعیت اینه که ناوگان هوایی ایران فرسوده شده و نیاز به هواپیماها و قطعات جدید وجود داره.
من پیشنهاد می کنم علاوه بر تجمع که نشان دهنده ی اعتراض به بی تدبیری مسئولین هست، یه نامه هم به مجامع بین المللی نوشته بشه که برای نجات جون مردم هم که شده تحریم در زمینه هواپیماهای مسافربری و قطعاتش لغو بشه. مسئولین ایران که ازشون انتظار کمکی نیست اما جاهای دیگه حداقل بخاطر شعارهایی که در مورد حقوق بشر می دن شاید عکس العملی نشون دادن که به نفع مردم باشه...
و یه چیز دیگه، به نظر من نباید به این اتفاث صنفی نگاه کرد، چون 110 نفر هموطن ما از دست رفتن و چه فرقی داره که عکاس و خبرنگار بودن یا کارمند یا دانشجو یا هر چیز دیگه ای... همونقدر که از دست دادن دوست های خبرنگار سخته، همونقدر هم رفتن اون تعداد آدم بی گناه ارتشی و کادر پرواز و مردمی که هواپیما روشون سقوط کرده مهم و سخته... و اگر اعتراضی هست از همه ی قشرها باید باشه و یا روزنامه نگاران به نمایندگی از همه ی مردم بی گناه دیگه اعتراض کنن.

منبع اصلی این مطلب از وبلاگ بارانه میباشد .